نرخ شادي و خنده در مدارس ایران بسیار پایین است و در برنامه‌ریزی آموزشی نیز جایگاه ویژه‌ای ندارد. میزان شیوع خنده و توسعه فضای فرح بخش در آموزشگاه‌ها مورد بی‌مهری قرار گرفته است. در جامعه و مدرسه فاقد شادي، سخن گفتن از شادي قدری مشکل خواهد بود. یکی از مشکلات هر جامعه غفلت از شادي و نشاط و در نتیجه افزایش بیماری‌های مختلف روانی از قبیل اضطراب و افسردگی است(جعفری مقدم، 1385). با شادي و نشاط زندگی معنا پیدا می‌کند و در پرتو آن دانش‌آموزان خصو
درباره این سایت