از آن حرف‌های رایج در ادبیات ما که امروزه بی‌معنی است همین است که: یکی را گفتند عالم بی عمل به چه ماند؟ گفت به زنبور بی عسل! زمانی این حرف درست بوده که مردم نادان بودند و خود نمی‌توانستند با قیاس و استدلال منطقی و علمی درستی یا نادرستی حرفی را بررسی کنند، چون اصولاً چیزی به اسم علم وجود نداشته است و لاجرم فقط وقتی حرف کسی را می‌پذیرفتند که گوینده خود به آن عمل می‌کرده است. امروزه فقط این حرف فقط در مورد کودکان درست است؛ یعنی کودک به جای حرف به عمل توجه می‌کند، خصوصاً در مورد پدر و مادر و مربیان، که آن هم به نادانی و ناتوانی او در استلال منطقی برمی‌گردد. در سایر موارد، نیازی نیست که حرف عالِم پشتوانه‌ی عملی خودِ او را داشته باشد، حتی در موارد اخلاقی! به بیان دیگر، عالمِ بی عمل، کماکان زنبورِ با عسل است که خودش از آن تغذیه نمی‌کند ولی برای دیگران می‌تواند نافع و مغذی باشد.
مثال واضح آن توصیه‌های یک پزشک متخصص است. اگر متخصص قلب به ما بگوید که سیگار و مشروب و غذای ناسالم و استرس برای سلامت قلب مضر است و باید از آن‌ها پرهیز کرد، ولی خودش پرهیز نکند، کماکان حرف او درست و قابل اعتنا و اجراست چون پشتوانه‌ی علمی و منطقی دارد. بر عکس آن هم درست است: اگر کسی حرف نادرستی بزند (مثل تجویز مواد مخدر) و خودش هم به آن عمل کند، این عمل او ما را مجاب نمی‌کند که آن کار را بکنیم.
خلاصه اینکه ملاک عمل ما همیشه منطق و واقعیت علمی گفته‌هاست، نه عمل گوینده‌ی آن!
افزایش تمرکز با اپلیکیشن نویزلی (Noisli)
عمل ,حرف ,بی ,درست ,فقط ,عسل ,چه ماند؟ ,ماند؟ گفت ,به زنبور ,به چه ,عمل به
درباره این سایت